Uçurumun Çağrısı

Bir ara Suzan Hanım yeniden gözüne ilişti... Sarı saçlarını savrurup, çağla yeşili gözlerinin içi gülerken, "sarı çiçeği ben kopardım Orhan... Senin için kopradım sarı çiçeği..." diyordu. Elindeki sarı çiçeği Orhan'a uzatıyordu. Bir an için korkusu dağılan Orhan, Suzan Hanım'ın uzattığı sarı çiçeğe doğru uzanıyordu. Birer keklik gagası gibi kan kırmızılığındaki sivri tırnakların arasında beliren sarı çiçeğe tam dokunacağı sırada, sarı çiçek bir sarı akrep olup, parmağının ucunu sokuyordu... Acısını ta tırnak ucuna kadar duyan Orhan, bağırmamak için kendisini zor zaptediyordu. Suzan Hanım'a karşı ayıp olurdu. ...Böyle mi düşünüyordu ne?... Ama birden, yüzündeki o çekici güzellik kayboluyordu Suzan Hanım'ın... Sapsarı lepiska saçları birer kirpi dikeni gibi dikiliveriyor, çağla yeşili gözlerinden alevler saçıyordu... Uçurumun boşluğunda çınlayan bir vahşi kahkahayla, pençe sivriliğindeki kanlı tırnaklarıyla Orhan'a saldırıyordu.